içimi kum taneleri gibi döküyorum

          Hayatım boyunca otobüs yolculuklarını sevemedim; bu yüzden samimiyet göremedim, bunun nedeni zorunlu yolculuk olması da olabilir. Otobüs yolculukları gündelik hayat gibi geliyor bana. Hep bir yoğunluk, stres ve sahte yüzler içeriyor. Bir de çok konuşan yaşlı teyzeler. Onları unutmak ne yazık ki mümkün değil...         Bir gün  bir otobüs yolculuğu yapıyorum yine. Amacım cam kenarında bütün yol boyunca uyumak. Amaç ile sonuçlar bazı zamanlar aynı olmuyor. Otobüs saatinin kalmasına beş dakika kala yerime oturdum.           Ankara'yı oldum olası sevemedim. Denizi olan bütün şehirler bana hitap ediyordu. İstanbul'dan Ankara gibi kasvetli bir şehire gidecek olmak canımı sıkıyordu. Gidecek olmanın hüznü birkaç gün önceden sarmıştı bedenimi. En kötüsü de ne kadar kalacağımı bilmiyor olmam...              Otobüs şoförü yerine oturmuş, yolcular kalkmasını bekliyordu...

Ben Mavi. Kendimi Mavi kadar sonsuz gördüğüm için maviyi seçtim. Kuşkusuz Mavi olmamda deniz sevgimin payı büyük bir yere sahip. Denizden ve gökyüzünden huzur duymayan insan olur mu hiç? Ben Turuncu. Günbatımı Turuncusuyum hatta. Belki de Gündoğumu ona daha karar  vermiş değilim. Her insan gündoğumu ya da günbatımı izlemek ister bana göre. İzlemeyi  sevmeyen insan hayattan nasıl keyif alır sizce? Ben Yeşil. Tabiattadır bütün gizemim ve açıklığım. Bütün canlılara kucak açmayı severim. Canlılar stres atmaya beni tercih ederler. Huzur verdiğimden eminim. Yeşil olmasaydı tabiat ana hangi rengi daha çok kullanacaktı? Ben Kırmızı. Tutkunun, Aşkın ve Hırsların rengi... Her canlıda varım ben. İnsanlık bu işi fazla abarttı. Elimden gelse onları durdurmaz mıydım? Ben Beyaz. Berraklığın ve temizliğin rengi. Canlıların bütün güzellikleri benim içimde saklı. Sadece canlılar olduğunu sanmayın, tabiat ananın da aynı şekilde. Öyle olmasaydı kar nasıl beyaz yağardı? Ben Sİyah. Kötü duygul...