içimi kum taneleri gibi döküyorum

    Uyuyordum. Saat gece 4:30 sularıydı. Günün yorgunluğunu ve stresini sadece uyuyarak atıyordum. Birden su içmek için sıcacık ve anneanne yatağı diye adlandırdığımız yatağımdan kalktım. Bedenimi taşıyamayacak kadar halsiz, yorgun ve bitkindim. Olanların şoku hâlâ üzerimdeydi. Geçer sandığım hiçbir şey geçmemişti. Suyumu içmek için mutfağa yöneldim. Ruhum uyumama engel olmaya başlamıştı artık. Susmak istedim hem de bir ömür boyu. Sonunu göremedim. Suyumu içtikten sonra tekrar yatağıma döndüm.          Sabah 7:00'da her zaman çalan -ki çalmasından nefret ettiğim- alarm ile uyandım. Her sabah alışkanlık edindiğim ve en sevdiğim kahvaltı ürünü olan yulaf lapasından bir kase koyup yemeye başladım. Yulaf lapasını neden bu kadar sevdiğimi düşündüm. Bunun peşimi bırakmayan üşengeç yapım ile bağlantısı olmalıydı. Dişlerimi fırçalayıp, üstümü giyinip yola çıktım.               Bu arada ben Bengi. Adım sonsuzluk mânâ...

Soguk bir Sinop aksamiydi. Yatagimda uzanmis kitap okuyor ve kahvemden bir yudum aliyordum. Kafamda aniden bir dusunce belirdi. Bu aksam niye her aksam yaptigim ritüel haline gelmis davranislar yerine baska seyler aramiyordum. Ustumu giyindim ve disari ciktim. Aşıklar'dan baslasim yurumeye. Iskelede balik tutan insanlari izledim. Sanırım bu sehir icin yapilacak en guzel faaliyet bu olmaliydi. Oradan gecip Karakum tarafina yurumeye basladim. Sessizlik, bolca mavi ve huzur. Her sey bundan ibaretti. Sakindim hic olmadigim kadar. Iste her sey o an oldu. Tanimadigim ve adinin Pera oldugunu soyleyen uzun saçlı, uzun boylu bir erkek beni durdurdu. Tanismak istedigini ve buluşma teklif etmisti. Sustum, aklımda ve kalbimde ona karşı hicbir sey oluşmamıştı . . Sinop'a geleli 2 ay olmuştu. Alisabilme adina yapilabilecek bütün seyleri yapmıştım. Bunlarin en büyüğü Karakum'da bir saat yurumekti. Denize açtım ve burada yeterince doyuyordum. Yürüdüm eski Ada Otel'in oraya kadar. Ge...