Kadın ile Erkek

    Uyuyordum. Saat gece 4:30 sularıydı. Günün yorgunluğunu ve stresini sadece uyuyarak atıyordum. Birden su içmek için sıcacık ve anneanne yatağı diye adlandırdığımız yatağımdan kalktım. Bedenimi taşıyamayacak kadar halsiz, yorgun ve bitkindim. Olanların şoku hâlâ üzerimdeydi. Geçer sandığım hiçbir şey geçmemişti. Suyumu içmek için mutfağa yöneldim. Ruhum uyumama engel olmaya başlamıştı artık. Susmak istedim hem de bir ömür boyu. Sonunu göremedim. Suyumu içtikten sonra tekrar yatağıma döndüm.
         Sabah 7:00'da her zaman çalan -ki çalmasından nefret ettiğim- alarm ile uyandım. Her sabah alışkanlık edindiğim ve en sevdiğim kahvaltı ürünü olan yulaf lapasından bir kase koyup yemeye başladım. Yulaf lapasını neden bu kadar sevdiğimi düşündüm. Bunun peşimi bırakmayan üşengeç yapım ile bağlantısı olmalıydı. Dişlerimi fırçalayıp, üstümü giyinip yola çıktım. 
             Bu arada ben Bengi. Adım sonsuzluk mânâsına geliyor. Annem ile babam sonsuza kadar sürecek olan sevgilerinden esinlenerek adımı koymuş. 25 yaşındayım. İri siyah gözlere sahibim ve simsiyah saçlara... En sevdiğim hobim ve kazanımım kitap okumayı sevmem oldu hayatta. Bu yüzden bir gazetede editörlük yapıyorum. Hayatımın aşkı olan kişiyle de buraya ilk geldiğim gün tanıştık. Adı Bâki. Onun adı da sonsuzluk demek. Gazetenin en başarılı köşe yazarlarından. Hatta bana göre en başarılısı. Kapıdan içeri ilk girdiğimde o sonbahar yeşili gözlerini gördüm. Gülüyordu. Sol yanağında küçücük gamzesi vardı. O gamzeyi sadece dikkatle inceleyenler fark edebilirdi. Kumral saçları dağınıktı ve bunu umursamadığı her halinden belliydi. Akşama kadar mesai nasıl geçti bilemedim. Akşam olunca herkes odama hoşgeldin demeye gelmişti. En sonda bütün rahatlığı ile o. Bütün gün beni incelediğini söyledi. Şaşırdım ve nedenini sormadım. Aradan bir hafta geçmişti. Artık selamlaşma aşamasını ilerletmiştik. Beni akşam yemeğine davet etti. Kabul ettim. İş çıkışı direkt arabaya atlayıp yola koyulduk. Beni beğendiğini söylemişti. Şaşırmış aynı zamanda çok sevinmiştim. Tek diyebildiğim "ben de seni beğeniyorum" olmuştu. Ötesini diyebilecek cesareti bulamadım kendimde. 
            Günler çok güzel geçiyordu. Her gün koşa koşa işe gidiyordum. En büyük eğlencemiz haftada bir kitap okuyup birbirimize o kitabın eleştirisini yapmaktı. Aradan iki ay geçmişti. 28 Ekim Perşembe. Akşam saat 8:07. Mesaiye kalmıştık ve bitmesine daha 1 saat vardı. Birden masasını toplarken gördüm onu. Tepkisiz ve soğuktu. Onu hiç böyle görmemiştim. Yanına gittim ve olabildiğince soru yağmuruna tuttum. Susuyordu. Son cümlesi "hoşçakal sonsuzluğum, ben gidiyorum" olmuştu. O an sadece arkasından bakabildim. Neden diye soramamıştım. Bugün tam 39.gün ve o hâlâ gelmedi. Hattını değiştirmişti. Evine kaç kere gittim, bomboştu. Beraber kitap okuyup yemek yediğimiz odalarda artık sessizlik hakimdi. Orası sondu. Benim adım Bengi, anlamı ise sonsuzluk...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnsan Hatırlar

               İnsan hatırlar buna inanıyorum. Geçmişe dönüp baktığımızda ne saçma şeylere üzülmüşüz, gözyaşı dökmüşüz. İnsan mutluyken yahut dipteyken hatırlar. Kendimden örnek vermek gerekirse hayatta ''keşke'' diyebileceğim bir şey olmadığı için mutluyum. Bazen hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor. Sadece şaşkınlıkla ''yok artık, daha ne olabilir ki? '' diyerek izliyor gibiyim. Evleneceğim aklıma bile gelmezdi. Oysa benim yalnız başıma yaşlanınca bile planım vardı. Galiba en çok neyden korkuyorsak ve asla diyorsak başımıza geliyor; artık buna inanıyorum. Uzun zamandır yazmıyorum. Kendimi körelmiş bir sanatkar gibi hissediyorum. Yazmak rahatlatıyor. İnsanın içe dönmesini sağlıyor hatta kendine bile itiraf edemedikleri yazarken aklına geliyor. Tıpkı benim geldiği gibi.               Bazen sebepsiz yere kendimi yorgun hissediyorum. Düşünüyorum o kadar düşünüyorum ki kendimi soyutluyorum. Bun...
Devamı

Insan ayni yerden iki kere kırılmaz

Hayatta bazı şeyler beklemediğimiz anda olur. Kimimiz kader deriz buna kimimiz tesadüf. Ben tesadüf demeyi tercih ederim. Nitekim her ikisi de ayni anlama geliyor. Her şey çok aniden ve kendiliğinden gelişmişti. Ne düşüneceğimi bile sorgulamaya fırsatım olmamıştı. Sonbaharın hüznü üzerimizdeydi. Gönül kapım ardına kadar kilitli, korkularım bütün hislerimin üzerindeydi. Seni gördüğüm ilk an böyle olacağını bilemezdim... Yıl 2017 ve aylardan Ekim. Her zaman yaptığım alışkanlıklara ve alıştığım hayata devam ediyordum. Onu gördüm ve ne hissedeceğimi bilemedim. Elim ayağım birbirine dolandı deyimi gerçek oldu adeta. Güzel gidiyordu her şey. Masum bakışmalar, tatlı gülümsemeler derken günler geçiyordu. Sonbaharın dengesizliği de üzerimizdeydi. Havanın bir güzelleşip bir kötüleşmesi insanın ruhanî durumunu da dengesizleştiriyordu. Mutlu olduğum nadir anlardan biri seni görmem oluyordu. Ta ki beklemediğim haberi alana kadar. Ilk başta kendime kızdım. Neden bu kadar güzel sevdin diye. Daha so...
Devamı

Kimdir Edebiyatın Renkleri?

Ben Mavi. Kendimi Mavi kadar sonsuz gördüğüm için maviyi seçtim. Kuşkusuz Mavi olmamda deniz sevgimin payı büyük bir yere sahip. Denizden ve gökyüzünden huzur duymayan insan olur mu hiç? Ben Turuncu. Günbatımı Turuncusuyum hatta. Belki de Gündoğumu ona daha karar  vermiş değilim. Her insan gündoğumu ya da günbatımı izlemek ister bana göre. İzlemeyi  sevmeyen insan hayattan nasıl keyif alır sizce? Ben Yeşil. Tabiattadır bütün gizemim ve açıklığım. Bütün canlılara kucak açmayı severim. Canlılar stres atmaya beni tercih ederler. Huzur verdiğimden eminim. Yeşil olmasaydı tabiat ana hangi rengi daha çok kullanacaktı? Ben Kırmızı. Tutkunun, Aşkın ve Hırsların rengi... Her canlıda varım ben. İnsanlık bu işi fazla abarttı. Elimden gelse onları durdurmaz mıydım? Ben Beyaz. Berraklığın ve temizliğin rengi. Canlıların bütün güzellikleri benim içimde saklı. Sadece canlılar olduğunu sanmayın, tabiat ananın da aynı şekilde. Öyle olmasaydı kar nasıl beyaz yağardı? Ben Sİyah. Kötü duygul...
Devamı